Och nasibal, we zijn niet altijd even eerlijk tegen je geweest. Met een kort “te droog” serveerden we je steevast af. Maar helemaal eerlijk was dat niet. Een incident van lang geleden had onze mening bijna voorgoed gekleurd.
Het moet halverwege de jaren negentig zijn geweest. Gedurende het wekelijkse uurtje onderricht in de rijvaardigheid. De dienstdoende instructeur, een kwal van een vent, dirigeerde ons een mistroostig industrieterrein op. Alwaar we halt hielden op enige afstand van een frietwagen. Het raampje ging omlaag en meneer begon met twee vingers in de lucht richting de snackkar te zwaaien. Na een bevestigend knikje uit de wagen dirigeerde hij ons richting parkeerplaats verderop. Na een tiental oefeningen in het achteruit inparkeren van zijn automobiel formaat boodschappenwagen was het welletjes. Terug richting het hete vet, alwaar we wederom halt hielden en het raam aan de bijrijderskant omlaag ging. Een dienstbare medewerker meldde zich en schoof een uitstekend geurend pakketje naar binnen. “Ja, deze maken ze zelf, echt heerlijk ” klonk het met tenenkrommende Twentse tongval naast ons. Om vervolgens twee schitterende nasiballen formaat tennisbal uit de papieren zak te schuiven. Allemachtig wat een boeket vulde de bolide, wat een stukje ambacht lag daar te glimmen. Wat verdomde sympathiek van deze, naar nu toch bleek, authentieke tukker. En wat een schitterende manier van bestellen! De droom van iedere snackliefhebber.

Wat er toen gebeurde, het heeft iets doen knakken. “Rijden maar” het zeikerige toontje, het heeft ons nooit meer verlaten. Terwijl naast ons al smakkend twee ballen achter een vieze Twentse huig verdwenen, konden wij het stellen met een paar korreltjes rijst die onze richting werden afgevuurd bij de aanwijzing “hier rechtsaf”. “Deze snack is voorgoed verpest” meer konden we niet meer denken.

Het is ons vak, deze site, onze professionele nieuwsgierigheid geweest die ons hier na al die jaren overheen heeft gekregen. Goddank, driewerf goddank! Het was de nasischijf van Elite die ons hart deed ontdooien. Een prachtige jongen, die precies de juiste snaar wist te raken. De korst, de mooie korrels, het vormt een subtiele melange die doet wat een snack  moet doen: je laten happen tot de laatste kruimel. Tuurlijk het droge mondgevoel blijft een gevaar van deze snack met Aziatische roots. Maar nooit zodanig dat het niet door een likje mayonaise kan worden opgelost. Merci Elite! Merci voor het teruggeven van een stukje levensvreugd. Wij rijden binnenkort weer eens richting het oosten. Eens kijken of ze op een zeker industrieterrein de gebarentaal nog machtig zijn.