Deel III van het verslag van Culis Krokettentour. Een gang langs de grote vier van de croquet. Voor deel I klik alhier, voor deel II hier.

Dat was genieten zeg, daar bij de Febo. We moesten Eddie van Frietkaart ervan weerhouden nog een tientje in het wisselautomaat te gooien. Het was zoetjes aan tijd voor de grote onbekende. Althans in ons gezelschap. In Amsterdam zelf zijn de croquetten van Patisserie Holtkamp al jaren wereldberoemd. Met een lichte spanning in onze donder vervolgden we onze tour.

Op naar één der, door de meesterbakker zelf, aanbevolen adressen. Zoals het een gezelschap Bourgondiërs betaamt, alles op het gemakske uiteraard. Zolang waren we er nou ook nog niet en het aantal kroketten in de maag konden we nog maar net op één hand tellen. Zou dat die lichte spanning wellicht beter verklaren? Afijn, we maakten er een mooie wandeling van, pakten bijtijds onze rust in combinatie met een koude kletser en lieten hier en daar het woord ‘genoegzaam’ vallen om de toestand te duiden. Ontspanning pur sang.

Het moet rond het in Groot-Brittannië zo vermaarde tijdstip ‘beer o’clock’ zijn geweest toen we etablissement Van Rijn aan het Rembrandtplein binnenliepen. Een door de organisatie strategisch perfect gekozen locatie, zo zou later blijken. En niet alleen omdat bij Van Rijn zowel de kalfs- als de garnalenkroket van Holtkamp op de kaart staan. Die beide meteen werden besteld. Zo’n tour maakt hongerig.

Gelukkig was de service prima bij Van Rijn en binnen een mum van tijd lagen ze voor onze neus. Gepresenteerd op een paar verantwoorde bammetjes die  we samen met de garnering vakkundig opzij schoven. Het pure product, dat wilden we proeven. Een uitstekende keuze want wat we hier naar binnen tikten behoefde geen krans. Wat een smaak weet Holtkamp in haar croquetten te stoppen. Volle, intense ragout die fluweelzacht de papillen masseert. Wat een verrukkelijk product hadden we hier te pakken zeg lieve mensen! Het was pas bij de volgende hap toen we werden getroffen door nog een sensatie: die schitterend krokante paneerlaag. Nimmer proefden wij zoveel balans. Hoe kan zoveel krokantie één worden met zijn zachte inhoud? Ongekend. We zouden zelfs zonder inhoud dit magnifieke hulsje met genoegen een plekje achter de huig geven. Op zeker!

Een paar evaluatierondjes later was het onvermijdelijke moment dan toch daar. De eerste Culi’s Krokettentour zat erop. Het was een pracht van een dag geworden. Het gezelschap straalde inmiddels van tevredenheid. De wandeling richting centraal kon worden ingezet. Het was al na een paar passen voor het al weer vol enthousiasme klonk: “zeg daar in die steeg, daar zit toch Van Dobben?” Een minzame knik van de redactie was al voldoende, ga maar jongens, we zijn er nu toch.